BİR GÜN ve BUGÜN
günler gelir, günler geçer…
hayat biter.
öncesinde geriye dönüp baktığında
“bunca zaman ne yaşanmıştı,
neden yaşanmıştı, nasıl yaşanmıştı,
kiminle yaşanmıştı” diye sormazsa insan
nasıl bir hayatı, neden ve kiminle yaşadığını
bilemez anlayamaz.
ve aslında bu soruların cevabını bilmiyorsa
hiç bir şey yaşamamış gibidir,
oysa gerçek bu değildir,
çok şey yaşanmıştır…
tabi değerini, kıymetini bilen için,
bilmeyen zaten
baştan beri bir şey yaşamamıştır.
saat 23.37 ve saat 01.54 ve ne mutlu sana,
sonra saat 02.54 olur ve zaman geçer gider
göz açıp kapayıncaya kadar
ve bana bir sigara düşer yine yalnızlığımda…
sonra sabah olur, saat 05.52’dir
ve ben sabah yediğimle dururum,
akşam yemeği bile yemeden.
başımın ağrısından duramam
ve yatağa yönelirim uyuma adına
kendi kendime savaş adına…
oysa kim bilir kaç gündür
kaçıncı uykundasındır
ve hiç bir şey umurunda değildir
hele de ben…
saat 10.16 ve “günaydın”ların bile bitti
tıpkı “iyi geceler”inin bittiği gibi değil mi…
saat 15.01 yani bir misafir, bir kardeş,
bir çocuk, bir iş, bir kavga, bir tartışma
bahane olsun yeter
günlerce sesin, soluğun olmaz,
günlerce tek kelimen olmaz
ve rahatlıkla sevgiden bahsedersin
tebrikler ne güzel kandırmışsın…
saat 16.00 ve çay saati
tabi yine yoksun, çünkü keyfine diyecek yok.
Saat 20.12 umursamayan, aldırmayan
her şeyi boş vermiş, hiç bir şeyi umursamayan
“tek kelime bile etmeye tenezzül etmeyen
biri olarak bakıyorum hayata” deyip, devam ediyorsun.
ve bir günü daha bitirdin, saat 22.54 teşekkürler
umarım sağlık, mutluluk, huzur sen ve ailenledir.
ve bugün ilk defa şimdi saat 23.13 de… gördüm,
belki bir kaç gün sonrada seni görürüm kim bilir…
gerçi önceden saklanıyor muydun bilmem
ama … görünmüyordun, şimdi ki gibi.
her zaman ki gibi yine gittin.
saat 00.01 demek ki neymiş
çok da umurunda değilmişim.
Yanlışlıkla gönderdim
aslında göndermeyecektim
biriktirecektim…
kusura bakma
umarım rahatsız etmemişimdir…
HASAN HÜSEYİN BEYDİL
Ankara – 00:12, 17.2.2017
hasan hüseyin beydil 